Fundacja Proem istnieje już 32 lata (w Zakościelu od 2000 r.). Większości z nas jej działania kojarzą się przede wszystkim z wielkimi inscenizacjami jak "Podróż do Betlejem" czy "Droga do Jerozolimy". Później okres pandemii, a teraz wojna na Ukrainie zahamowały te działania.
Ekipa Zako to ludzie kreatywni, dynamiczni, pochodzący z różnych zakątków, np. Misza jest z Ukrainy, Wiktor to Polak o ukraińskich korzeniach, Sebastian pochodzi z Nowego Tomyśla, pani Dorota po 20 latach emigracji wróciła z Ameryki. Zatem Proem to jedna wielka rodzina, która stawia na relacje i chce być z ludźmi i dla ludzi.
Pomoc Ukrainie
Bieżące działania, jak mówi Daniel Wawrzyniak, prezes fundacji, to praca z uchodźcami. - Nasz ośrodek już od pierwszego dnia wojny stał się domem dla uchodźców. Współpracowaliśmy wcześniej z ludźmi z Ukrainy, różnymi organizacjami - przyjeżdżali do nas na tworzone inicjatywy, wydarzenia, więc było nam łatwiej tę pomoc wspólnie zorganizować. Gdy wojna się zbliżała, zapytali, czy mogą się u nas schronić - zgodziliśmy się na to i tak rozeszła się wieść, że jest takie bezpieczne miejsce w Zakościelu - informuje.
Przez ośrodek przewinęło się już ponad 800 osób. Zakościele nie jest w stanie wszystkich pomieścić (mimo szczerych chęci), dlatego nawiązali międzynarodowe kontakty z organizacjami chrześcijańskimi, m.in. w Finlandii, Szwecji, Holandii, Niemczech i Szwajcarii, by bezpiecznie ulokować uciekających. Obecnie w ośrodku jest ok. 140 obywateli Ukrainy. Pozostałych wysłano na zachód albo znaleziono im mieszkania (w całej Polsce), np. w Tomaszowie Mazowieckim czy okolicach.
Pomaganie może być odbierane różnie. Patrząc na współczesne podejście społeczeństwa (niekiedy negatywne), zapytaliśmy, z jakimi problemami boryka się fundacja, szczególnie w kontekście uchodźców. Odpowiedź była miłym zaskoczeniem - Od samego początku, gdy zaczęliśmy pomagać, ludzie z okolicy i z całej Polski zaczęli bardzo nas wpierać, przywozić ubrania, materace, jedzenie, rzeczy dla dzieci, więc tylko z pozytywną reakcją się spotkaliśmy. Część rzeczy wysyłamy na Ukrainę, do osób, które tam zostały, głównie jedzenie, ale nie tylko. Każdego dnia jadą busy z transportem - twierdzą członkowie fundacji. Pracownikom ośrodka zadawano też dziwne pytania, np. dlaczego przyjechali tu mężczyźni, a nie zostali w Ukrainie, by walczyć. - Nie nam to oceniać, wyjeżdżali głównie ojcowie wielodzietnych rodzin, dla których najważniejszym jest zorganizowanie pomocy rodzinie - mówi D. Wawrzyniak.
We wsparcie fundacji zaangażowały się okoliczne firmy, np. Roldrob, Ceramika Paradyż, Nowalijka, a nawet firma Hortex czy Lidl, lokalne piekarnie, pracownicy szpitali, panie z ZUS-u itd. Odzew jest duży i to nie jest jedynie wparcie materialne. Początkowo przyjeżdżali wolontariusze z Polski, a nawet z USA, organizować dzieciom warsztaty, nauczyciele i przedszkolanki prowadzić zajęcia. - Obecnie jest tego mniej, ale zasoby też się wyczerpują - wyjaśnia prezes fundacji.
Plany na lato
Po fali pandemii Proem wraca do normalności. 16 marca ruszyła rejestracja obozowa, czyli nabór na obozy letnie. Czas zapisów się kurczy, bo już 29 kwietnia pojawiło się oficjalne nagranie na Facebooku, w którym zachęcają rodziców do zapisów pociech już na powstałe listy rezerwowe. Ponadto poszukiwani są wolontariusze, tj.: wychowawcy z uprawnieniami, młodzi asystenci wychowawców, pomocnicy techniczni i pomocnicy Zako Rancho. Pierwsze dwa turnusy będą niecodzienne, bo będą dedykowane dzieciom z Ukrainy, wszystko oczywiście pod czujnym okiem psychologów.
Swoją działalność wznawia też powoli Zako Rancho, czyli minizoo, w którym jakieś sześć tygodni temu na świat przyszły trzy małe kózki. Można przyjechać i zobaczyć, jak się miewają, poznać ich imiona. Obejrzeć można też m.in. uśmiechnięte alpaki, kucyki, konie rasy fiord czy króliki.
Katarzyna Kotela
